"Anioły i Demony"

Długo się zastanawiałam nad tym, ale pomyślałam, że przydałaby się szersza widownia, a nie tylko moja siostra :D oceniająca moje dzieła...
Mam nadzieję, że kogoś zainteresuje moje opowiadanie :)
Nie jestem geniuszem z języka polskiego (ledwo 3 na koniec LO wyciągnęłam) ale myślę, że mam wybujałą wyobraźnię, więc może nie będzie tak strasznie.
Spróbuje dodać początek, zabaczymy co powiecie :)
Na razie wszystko jest w zeszycie zapisane, więc muszę to sukcesywnie na kompa przepisywać... Początek był pisany dość dawno i nie chce mi się go przeredagowywać, więc może być trochę błędów... Teraz postaram się lepiej pisać... :)
Narazie jest to tytuł roboczy, wiem, że trochę banalny i przejedzony, ale jak będę miała więcej treści to może coś lepszego wymyślę :)
No ale koniec ględzenia, oto początek:
(strzałka jest to zaznaczenie jednego wątku :) )

:arrow: Ciemność. Angela otworzyła oczy. Uderzył ją oślepiający blask. Przymrużyła oczy, żeby coś zobaczyć. Usiadła. Siedziała na białej chmurce, unoszącej się kilkanaście centymetrów nad ‘ziemią’. Rozejrzała się. Wokół niej znajdowało się bardzo wiele takich chmurek. Na części leżały postacie w białych szatach. Wszystkie wyglądały tak, jak gdyby spały, choć niektóre były przeźroczyste.
Kirara zwiesiła nogi z chmurki. Zaczęła zastanawiać się gdzie była. Wszędzie było biało... Wyglądało to jak szpital. No tak... Przecież ostatnie co pamiętała to samochód.
Popatrzyła na swoje ubranie. Miała na sobie sukienkę. Była biała, na ramiączkach. Sięgała do kostek. Na nogach miała sandały na obcasach. Też białe. Jej brązowe kręcone włosy były rozplątane.
W oddali zobaczyła biegającą od chmurki do chmurki postać. Podnosiła ona włosy śpiącym postaciom tak, żeby zobaczyć twarze.
Gdy dziwna istota zbliżyła się na odległość kilku metrów zauważyła siedzącą dziewczynę. Czarnowłosa dziewczyna, jak się okazało, podbiegła do niej. Spojrzała na karteczkę, którą trzymała w dłoni, po czym spojrzała na Angelę. Karteczka zamieniła się w chmurkę i połączyła z siedziskiem Angeli.
-Ty na pewno jesteś Angela.- stwierdziła dziewczyna.- Ja jestem Umi.- podała rękę.
Angela nie wiedziała co się działo, ale odwzajemniła uścisk dłoni.
Umi usiadła obok niej i zawiązała jej włosy niebieską wstążeczką.
-Co to jest?- zapytała Angela.
-To jest niebieska wstążka. Dla nowicjuszy.
-Co?- dziewczyna dalej nie wiedziała co się działo. O jakich nowicjuszy mogło jej chodzić.
-No wiesz. Dla nowo-przybyłych. To po to, żeby wszyscy wiedzieli, że jesteś nowa i nie do końca znasz zasady.
-Aha...- Angela pomyślała, że to chyba jakiś specjalny szpital, w którym ściśle trzeba się trzymać zasad.
-A teraz musimy iść.-powiedziała Umi wstając z chmurki. Złapała Angelę za rękę i pociągnęła za sobą. Szły dość szybkim krokiem.
-Co się dzieje? Gdzie idziemy?- dopytywała się.
-Idziemy na zbiórkę.- stwierdziła Umi i przyspieszyła.-Powinnyśmy były tam być już dawno, ale najpierw zapomniałam, że mam cię wprowadzić, a potem nie mogłam Cię znaleźć.
Szły między chmurkami, na których leżały „postacie w białych szatach”. Przeszły przez dość dużą bramę z białego puchu i weszły na schody prowadzące do góry. One również były całe białe.
Weszły na szczyt i oczom Angeli ukazała się polana, na której rosła piękna, zielona trawa. W oddali widziała łąkę usłaną różnokolorowymi kwiatami. Gdy spojrzała w inną stronę zobaczyła labirynt, którego ścianami były splatające się krzewy róż. Angela spojrzała w górę. Nagle stanęła.
-Co się stało?- zapytała Umi.- Musimy iść.
Angela patrzyła w niebo. Umi spojrzała tam również.
-Czy oni...- Angela nie wiedziała jak zapytać.
-Tak. To normalne. Przyzwyczaisz się.

Yuu's wife

więcej! XD

Umi pociągnęła ją dalej. Angela znowu spojrzała na uskrzydlone postacie latające nad nimi.
Nie wiedziała co się działo.
Dochodziły właśnie do ‘muru’ utworzonego z postaci ubranych na biało lub czarno. Zwolniły idąc na koniec szeregu. Niepostrzeżenie, jak sądziła Umi, stanęły obok chłopaka ubranego na czarno. Miał na sobie czarne skórzane spodnie i czarną bluzkę. Nie zwrócił nawet uwagi na Umi i Angelę.
Przed całym szeregiem stał mężczyzna. Angela nie mogła uwierzyć własnym oczom. Miał on ogromne, białe, błyszczące skrzydła. Wyglądał jak...
-Anioł...- szepnęła Angela.
-To Managata.- Umi patrzyła rozmarzonym wzrokiem na mężczyznę ze skrzydłami.
Managata spojrzał w stronę gdzie stały dziewczyny.
-Cieszymy się,- zaczął –że Umi nareszcie dołączyła do nas ze swoją podopieczną.
Umi zaczerwieniła się trochę i odwróciła wzrok.
-A więc możemy już zacząć- stwierdził chłopak- Umi. To jest zebranie dla nowych.
-Ja wiem- powiedziała cicho Umi- ale...
-Umi.- powiedział stanowczym tonem chłopak.
-No dobrze....- Umi z opuszczoną głową oddaliła się od szeregu, ale usiadła pod najbliższym drzewem i dalej wpatrywała się w Managatę.
-No to możemy zaczynać. Nazywam się Managata. Jestem archaniołem. Pilnuję tu porządku i nie chcę mieć z wami żadnych problemów. Jeżeli po tym co powiem będziecie mieli więcej pytań zgłaszajcie się do archaniołów. Można nas rozpoznać po dużych, błyszczących skrzydłach.
Jak już pewnie zauważyliście niektórzy z was są ubrani na czarno, a niektórzy na biało. Kolor waszego ubrania zależy od tego jakimi ludźmi byliście na ziemi. Jeżeli w swoim życiu wyrządziliście więcej zła, niż dobra to wasze ubranie jest czarne. Jeżeli więcej było dobrych uczynków to wasze ubranie jest białe.- przerwał na chwilę. – Nie musicie stać. Możecie usiąść.
Wszyscy usiedli.

Super. Strasznie wciągająca historia :) Już teraz nie mogę się doczekać kolejnej wklejki ;)
Masz talent. Sam kiedyś też tak lubiłem ale historia przedstawiała dinozaura :)
Może mnie tym opowiadaniem zainpirujesz do swojej twórczości. Jeżeli tak to będe naprawdę wdzięczny.

Cieszę się, że kogoś zaiteresowało moje dziwne opowiadanie :)
Może, może Cię zainspiruję :) Zobaczymy :)
Ale potem nie będzie tak dobrze i kolejne części nie będą tak często dodawane :P Narazie to tylko kwestia przepisania z zeszytu na kompa XD Potem trzeba będzie myśleć... (Tera wszytko mam tylko w głowie XD )
Jeżeli ktoś czegoś nie rozumie to pytać :) Możliwe, że są jakieś niedomówienia, bo ja wiem jak to wygląda i mogę czegoś nie zauważyć :) No chyba że są celowe, to nie odpowiem :P

:arrow: Umi siedziała pod drzewem i wpatrywała się w archanioła. Nagle w koronie drzewa coś zaszeleściło. Umi wyrwana z marzeń spojrzała groźnie w stronę z której doszedł ją szelest. Nic nie zobaczyła. Znów pogrążyła się w marzeniach.
-Ten Managata to myśli, że jest taki wspaniały a tak naprawdę to jest nic niewart.
Umi kolejny raz wyrwana z marzeń groźnym wzrokiem popatrzyła na koronę drzewa. Tym razem zobaczyła tam chłopaka ubranego na czarno. Siedział na gałęzi i patrzył w stronę archanioła. Nie zwrócił uwagi na dziewczynę, choć zdawał sobie sprawę z jej obecności.
Umi wstała.
-Omi! Złaź stamtąd!
Chłopak nie zaszczycił jej swoim wzrokiem.
-Słyszysz?! Nie waż się tak mówić o Managacie, bo...
-Bo co? – Omi popatrzył się na Umi z politowaniem. –Wejdziesz tu? Już to widzę…
-Ty…! –Umi ze zdenerwowania zaczęła trząść drzewem.

:arrow: -Jak wszędzie obowiązują tu pewne zasady. Jedną z najważniejszych jest nie prowokowanie bójek i nie wyrządzanie krzywdy innym. Surowo zabronione jest wchodzenie na ‘pole przemiany’, znajdziecie się tam w odpowiednim czasie. Od dnia złamania tej zasady, osoba, która dotychczas ubiegała się o tytuł ‘anioła’ może zacząć zastanawiać jak będzie wyglądała ze skrzydłami demona. Natomiast osoba, ubiegająca się o tytuł ‘demona’, będzie miała zakaz wchodzenia na wspólne pole –czyli tutaj –i do innych wspólnych dla aniołów i demonów miejsc. Nie wolno wam, również, bez pozwolenia wchodzić do Sali Narad archaniołów. Chciałbym abyście słuchali naszych, moich i innych archaniołów, próśb i zaleceń i stosowali się do nich.
ŁUBUDU!

Sądze że wena i tak sama ci przyjdzie więc nie ma co się martwić ;)
Oczywiście że z upływem czasu będzie ci ciężej coś wymyślić ale nie staraj się tego robic na siłe :)
Narazie muszę wytrzymać do kolejnej wklejki :) :) :)

Yuu's wife

kochm opowiadania z aniołami xd pisz pisz dalej xd

Ja zaczołem myśleć nad pomysłem dla swojej powieści, więc już jest dobrze :)
Mój pewnie będzie o śmierci i zabójcach ale anioły i demony też lubie dlatego ta historia tak mnie wciągneła :)

Managata przerwał przemowę, ponieważ coś z dużym hukiem spadło na ziemię. Wszyscy popatrzyli się w stronę drzewa. Umi stała przy drzewie zdezorientowana, a Omi próbował się podnieść.
Managata stanowczo ruszył w stronę drzewa.
-Umi! Omi! –krzyknął.
-Ja nie chciałam… To było przez przypadek… No bo on... –tłumaczyła się Umi, ale Managata jej przerwał.
-Co tu się dzieje? –zapytał.
Omi właśnie podniósł się z ziemi i oparł o drzewo.
-Ta wariatka chciała mnie zabić! –krzyknął Omi.
Managata uśmiechnął się –Ty już nie żyjesz. –stwierdził –Umi. Dlaczego zrzuciłaś go z drzewa?
-No bo on… - zaczerwieniła się –On… -Umi nie mogła się wysłowić.
-No? Co on? –zapytał Managata.
Umi nie chciała się przyznać –Przepraszam Managata. -Obróciła się w stronę Omi’ego.
–Przepraszam Omi. –Powiedziała prawie płacząc i uciekła.
-Omi, na litość, coś ty jej znowu zrobił?
Omi nawet nie spojrzał na niego. –Nic. Ona zawsze się tak zachowuje. –powiedział lekceważąco i odszedł.
Managata wrócił do zdezorientowanej grupy.
-Mniej, więcej wszystko już wiecie. Informacje o zajęciach przystosowujących znajdują się na tablicach w sypialniach.
Delikatny dźwięk dzwonka przerwał mu wypowiedź.
-No dobrze. Przypominam, że jeśli będziecie mieli więcej pytań to zgłaszajcie się do archaniołów. Teraz życzę miłej zabawy, a ja muszę już iść. –powiedział pospiesznie Managata, po czym odwrócił się i odleciał, machając jak ptak swoimi dużymi, białymi, skrzydłami.

:arrow: Umi siedziała pod drzewem daleko od miejsca, w którym była zbiórka. Nie płakała już, chociaż przez ostatnie 15 minut robiła to dość intensywnie. Siedziała i przyglądała się parze w białych ubraniach. Była trochę zazdrosna, bo oboje mieli piękne, białe skrzydła.
-Co jest? –zapytał chłopak, który właśnie przyszedł. Miał na sobie czarny strój.
-Ci to mają szczęście… _powiedziała rozmarzonym głosem Umi. –Mają już skrzydła…
-Eeee… Ty to masz problemy…
Umi ocknęła się z marzeń i popatrzyła na chłopaka.
-Nikt nie prosił Cię o zdanie, więc się nie odzywaj.
-Chciałem tylko porozmawiać… -stwierdził chłopak i usiadł obok niej.
-Porozmawiać? Porozmawiać?! Po tym co mi zrobiłeś?! Chcesz tylko porozmawiać?! Będziesz mnie miał na sumieniu przez całe… - urwała Umi, bo zdała sobie sprawę z bezsensowności tego co chciała powiedzieć.
-No co? – zapytał figlarnie chłopak –Przez całe życie? Przecież ono się skończyło... -uśmiechnął się.
-Mam cię dosyć! –krzyknęła Umi, po czym wstała i odeszła bez słowa.

:arrow: Przed tablicą w sypialni zrobił się duży tłok. Angela, niestety, była zbyt niska, żeby cokolwiek zobaczyć. Odeszła więc i usiadła na najbliższej chmurce, żeby poczekać, aż przy tablicy zrobi się luźniej. Po chwili część osób odeszła i mogła coś zobaczyć. Podeszła i zobaczyła napis:

Zajęcia przystosowawcze odbywają się przy „Różanym Labiryncie”
w godzinach:
ZAJĘCIA GRUPOWE
8.00 – 10.00 – archanioł Miyuki
10.00 – 12.00 – archanioł Saori
12.00 – 14.00 - archanioł Satsuki
14.00 – 16.00 – archanioł Yumi
16.00 – 18.00 – archanioł Akane
18.00 – 20.00 – archanioł Yuki

Zajęcia indywidualne – do ustalenia z prowadzącymi.
SERDECZNIE ZAPRASZAMY!

Dziewczyna nie wiedział do końca o co chodzi z tymi zajęciami, ale postanowiła wybrać się na nie jutro i zobaczyć co to takiego jest.
Poczuła, że jest śpiąca, więc rozejrzała się wokoło w poszukiwaniu łóżka.
Wszystko co widziała, to chmurki, na których już spały jakieś postacie. Wśród nietypowych łóżek chodzili nowo-przybyli i chyba szukali miejsc do spania. Angela też postanowiła zacząć szukać, jakiejś chmurki dla siebie. Po wyczerpujących poszukiwaniach znalazła jedną wolną, więc położyła się na niej i od razu zasnęła.