"Anioły i Demony"

Widze że podkecasz atmosfere :) To super

A to dopiero początek, bo najciekawsze dopiero będzie ;P

- Proszę -usłyszała melodyjny głos.
Weszła. Przy pięknej toaletce siedziała dziewczyna w białej, rozłożystej sukni. Jasnoniebieskie włosy spływały jej po ramionach.
-Usiądź Umi. –wskazała jej fotel. –Coś się stało?
Umi usiadła i starała się zebrać myśli. Niebiesko-włosa dziewczyna nie naciskała.
-To wszystko przez Keiichiego… -zaczęła. –Gdyby nie on… -łza spłynęła jej po policzku.
Dziewczyna usiadła obok Umi.
-Uspokój się Umi. –pogłaskała ją po głowie. –Teraz wszystko jest już dobrze. Już nic złego nie może się stać.
-Ale przez niego to mi się wciąż śni… Jakby to się stało wczoraj… Kiedy myślę o tym, że przez niego nie zobaczę rodziców… Wiem, że to podłe, ale chciałabym, żeby tutaj byli… Ale nie chcę, żeby umierali… To takie trudne… - łzy ciekły jej po policzkach.
-Wiem co czujesz kochanie. Ale musisz zaakceptować to co się stało. Nie ma innego sposobu. Musisz mu przebaczyć.
-Przebaczyć?! Gdyby nie on siedziałabym teraz w domu z rodzicami!
-Kiedyś ich spotkasz… Zobaczysz… Tutaj czas płynie szybciej…
Umi wtuliła się w dziewczynę. Dłuższy czas trwały w milczeniu.
-Spróbuję sobie z tym poradzić. Dziękuję ci Saori…
-Nie ma za co. Wiesz, że zawsze chętnie cię wysłucham.
-Dziękuję ci… -Umi wstała i otrząsnęła się. –To ja pójdę teraz do mojej podopiecznej… Nie chcę żeby była sama kiedy wreszcie zrozumie… -zmartwiła się trochę, po czym ruszyła do drzwi.
-Do zobaczenia Saori.
-Do zobaczenia… - odpowiedział dziewczyna.
Umi wyszła na schody i spojrzała na stojącą obok schodów klepsydrę.
Była już prawie 9.00.
„Może Angela już nie śpi” pomyślała. Ruszyła w kierunku sypialni. Dużo ludzi wciąż spało. Ale Angela siedziała na swoim obłoczku.
-Już nie śpisz? – powitała ją Umi. –Dobrze spałaś?
- Niestety nie… Całą noc miałam koszmary… Powiesz mi gdzie jestem? – zapytała Angela.
-Może najpierw wyjdźmy stąd. Nie chcę budzić innych.
Angela przytaknęła.
Wyszły na zalaną słońcem polanę. Pod labiryntem zebrała się dość duża grupa nowych. Panowało wśród nich poruszenie. Niektórzy krzyczeli, a niektórzy płakali.
-Co im się stało? – zapytała zdziwiona Angela.
Umi spochmurniała.
-Wiesz… Nie wiem czy jestem odpowiedzią osobą, aby ci o tym mówić… - Umi nie patrzyła jej w oczy.
- Czy ja zwariowałam?! – krzyknęła z wyrzutem do Umi. –Co tu się dzieje?! Dlaczego wszystko jest takie dziwne?! Dlaczego nie ma tu moich rodziców?! Kiedy przyjdą mnie odwiedzić?! Co mi się stało?! Czy to jest jakiś szpital?! Kiedy zobaczę jakiegoś lekarza?! Kiedy ktoś mi wreszcie powie co tu się dzieje?!
Umi stała w bezruchu nic nie mówiąc. Sama nie wiedziała co powiedzieć. Nie wiedziała jak TO powiedzieć.
-Widzisz. Nie zwariowałaś. A to nie jest szpital. – Odezwał się głos zza dziewczyn.
Odwróciły się. Pod drzewem przy którym stały siedział chłopak. Wstał i podszedł do nich powoli., kierując swoje słowa do Angeli.

Ale budujesz atmosferke :) zawsze w najciekawszym momencie przerywasz
No cóż ja czekam na dalszą część ;)

A i o to chodzi, żęby w najciekawszym momencie przerwać, żeby zwiększyć szanse na to, żeby czytelnik wrócił i chciał się dowiedzieć co bedzie dalej :)
Taka już moja natura :P Lubie dręczyć ludzi ;)

I tak trzymaj, zawsze wracam zeby przeczytac ;)