O dziewczynie skaczącej przez czas / Toki wo kakeru shôjo

Gdy Makoto Konno zyskuje umiejętność cofania się w czasie, szybko postanawia wykorzystać ją do własnych celów. Wielu innych uczniów szkół średnich udałoby się pewnie do lokalnego odpowiednika kolektury totolotka, jednak ona pragnie tylko tego, żeby dni były wypełnione zabawą. Ma w końcu szansę skorygować różne swoje wpadki, poprawić szkolne oceny i śpiewać do woli w salonie karaoke. Po pewnym czasie przekonuje się jednak, że jej szczęście może powodować tragedie innych ludzi, a niektóre sprawy bardzo trudno odkręcić.

Nad anime, będącym jednocześnie uwspółcześnieniem i kontynuacją wydanej w 1965 roku powieści Yasutaki Tsutsui, wyraźnie unosi się duch literackiego pierwowzoru. Widać to choćby w początkowych scenach, gdy bohaterka przedstawia siebie za pomocą monologu wewnętrznego. Co prawda jej wyobrażenia o sobie odrobinę rozmijają się z rzeczywistością, ale to sprawia, że jeszcze łatwiej polubić Makoto od pierwszych minut. Poznajemy też jej znajomych z ich aspiracjami, małymi dramatami i pierwszymi fascynacjami. Podobało mi się, że nawet postacie z dalszego planu, jak choćby niesforna, puddingożerna siostra, potrafiły pokazać wyrazistą osobowość. Twórcy mogli by trochę pogłębić postać spokojnego i zrównoważonego Kousukego Tsudy, lecz i bez tego miło było patrzeć na paczkę przyjaciół, jaką tworzył razem z bardziej swobodnym Chiakim Mamiyą i Makoto.

Toki wo Kakeru Shoujo kojarzyło mi się miejscami z „Dniem Świstaka”, zwłaszcza, gdy bohaterka bawiła się w swatkę, a kolejne podejścia z różnych powodów kończyły się niepowodzeniem. Miałem wiele okazji do uśmiechu, ale należy być przygotowanym na to, że w pewnym momencie komizm ustępuje miejsca bardziej dramatycznemu rozwojowi sytuacji.

Twórcom należą się pochwały za dopracowanie oprawy graficznej. Nie brak tu prześlicznych krajobrazów, ale nawet widok opuszczonej ulicy czy też szkolnego korytarza mogą sprawdzić się w roli komputerowej tapety. Obecnie znajduję się na etapie wyszukiwania szczegółów, które umknęły mi, gdy pierwszy raz oglądałem to anime. Nie chcę pozbawiać widzów przyjemności odkrywania takich smaczków, ale warto zwrócić uwagę choćby na to, jak zmienia się wystrój niektórych pomieszczeń pod wpływem drobnych zdarzeń w przeszłości. Jedyna rzecz, do której mógłbym się przyczepić, to cienie bohaterów. Często wykazują one tendencję, by dokładnie chować się pod stopami.

Równie udana okazała się oprawa muzyczna, która, używając głównie dźwięków fortepianu, potrafi wyrazić całą gamę emocji. Muzyka towarzyszy Makoto, gdy ze swoim nowozdobytym talentem udaje się na podbój świata (a przynajmniej najbliższych okolic), w dramatycznych chwilach, jak i momentach zadumy. Końcowa piosenka, Garnet w wykonaniu Hanako Oku, stanowi podsumowanie filmu, a jednocześnie pozwala mieć nadzieję, że bohaterka odważnie stawi czoła swojej przyszłości.

Recenzja z -------> [link widoczny dla zalogowanych]

Nie oglądałem, ale przyznam, że tytuł jest dosyć ciekawy :)

Już wcześniej widziałm tę pozycję i muszę przyznać, że od razu mnie zainteresowała :) Sam tytuł jest zachęcający ;)
Ale niestety kompik zepsuty i ciężko się ogląda... :/
Czyż nie jest ciężko obejrzeć wszystko co się chce?? ;(

ja osobiście tez jeszcze nie oglądałam ale mam zamiar w najbliższym czase (jak chodzi o ogladanie na kompie to mi gładko idzie^^ale jak pomysle co sie działo kiedyś...*milknie tajemniczo*)

Obejżałam. Anime bardzo dobre, polecam to każdemu. Na początku myslałam, ze jak ona umie w czasie podróżowac to poleci gdzies do dinozaurów xD Muzyka bdb. Kreska podobna do np. Samurai'a Champloo. Moja ocena 9 z duuuzym +/10